محبوبیت نفت و گاز آفریقا در اروپا پس از قطع انرژی روسیه
جوزپ بورل، مسئول سیاست خارجی اتحادیه اروپا، اوایل ماه جاری در جریان سفر به الجزایر خواستار همکاری نزدیک تر انرژی بین اتحادیه اروپا و این کشور شمال آفریقا که بزرگترین صادرکننده گاز طبیعی در این قاره است شد.
در همسایه شرقی الجزایر یعنی لیبی، شرکت های بزرگ هالیبرتون و هانیول اینترنشنال در حال مذاکره با شرکت ملی نفت لیبی با هدف توسعه میدان نفتی و ساخت پالایشگاه در این کشور جنگ زده هستند. رئیس شرکت ملی نفت لیبی در گفتگو با وال استریت ژورنال ارزش این مذاکرات را ۱.۴ میلیارد دلار عنوان کرد.
شمال افریقا تا چندین دهه با مشکلات مهاجرتی و منابع گازی مواجه بوده است. این واقعیت بخشی از همان تشبیه “جنگل” است که جوزپ بورل در یک سخنرانی جنجالی افریقا را به یک “جنگل” (jungle) تشبیه کرده و تاکید کرد تا زمانی که افریقا غنی از منابع نفت و گاز است، اروپا باید مانند یک “باغبان” از آن محافظت کند.
الجزایر که در حال حاضر یکی از بزرگترین تامین کنندگان گاز طبیعی در قاره افریقا است، بیش از ۸۰ درصد گاز طبیعی خود را به اروپا می فروشد.
با این حال، تحلیلگران معتقدند الجزایر به دلایلی نمی تواند به راحتی جایگزین گاز روسیه شود. اول اینکه، این کشور ظرفیت تولید محدودی دارد که بعدها زمانی که صادرات گاز آن به اروپا در سال ۲۰۲۱، درست زمانی که اروپا تشنه گاز بود، ۱۰ درصد کاهش یافت. دوم، این کشور به سرمایه گذاری های عمده برای توسعه تولید نیاز دارد و به تنهایی توان تامین آن را ندارد.
وال استریت ژورنال ماه گذشته گزارش داد که شورون به دنبال اکتشاف گاز در الجزایر است، که اگر موفق شود در مقایسه با شیل ایالات متحده به منابع بزرگتری دست یافته است.
سوق دادن سرمایه گذاری ها به چنین مکان هایی با منابع فراوان یک نکته مثبت بزرگ است و الجزایر بدون شک از آن استقبال میکند، اما اتحادیه اروپا با مانع تراشی دستیابی به این هدف را دشوار خواهد کرد.
سال گذشته، اتحادیه اروپا بر سر سقف قیمت گاز طبیعی که از خارج خریداری می کند، به توافق رسید و الجزایر از این بابت رضایت چندانی نداشت.
محمد ارکاب، وزیر انرژی الجزایر، یک روز پس از اعلام سقف قیمت توسط اتحادیه اروپا گفت “الجزایر از طرح محدود کردن قیمت ها حمایت نمی کند” و اگر قرار است سرمایه گذاری بیشتری در تولید انرژی انجام شود، بازارهای انرژی باید آزاد بمانند”.
این مقام الجزایری افزود “الجزایر به عنوان یک تامین کننده قطعی برای اروپا تلقی می شود و ما با شرکای اروپایی خود در مورد قیمت گذاری بلند مدت توافق کامل داریم”.
در همین حال، انی ایتالیا و شرکت ملی نفت لیبی اخیراً قراردادی به ارزش ۸ میلیارد دلار امضا کردند که طبق این قرارداد، انی در دو میدان گازی فراساحلی سرمایه گذاری خواهد کرد چون که ایتالیا، مانند اتحادیه اروپا، به دنبال تنوع بخشیدن به منابع انرژی خود است.
چالش های کاهش قیمت گاز برای تولیدکنندگان آمریکایی
جورجیا ملونی، نخست وزیر ایتالیا، لیبی را یک شریک اقتصادی استراتژیک دانست. هدف از این قرارداد ۴۰ ساله افزایش تولید گاز طبیعی لیبی تا ۸۰۰ میلیون فوت مکعب در روز است. در ازای این سرمایه گذاری، انی مالکیت بیش از ۳۸ درصد گازی را که تحت این قرارداد تولید می کند به مدت ۱۵ سال در اختیار دارد.
واکنش محمد عون، وزیر نفت لیبی، نشان می دهد که این کشور از نظر سیاسی کشور با ثباتی نیست و این می تواند فضای سرمایه گذاری را دچار چالش کند.
با این حال، حقیقتی که اروپا در طول یک سال گذشته از آن آگاه شده است این است که شدیدا به گاز نیاز دارد و این گاز باید از جایی تامین شود.
جف پورتر، رئیس شرکت امریکایی North Africa Risk Consoulting (شرکتی با هدف بررسی ریسک ها و خطرات همکاری های چندملیتی در کشورهایی همچون الجزایر، لیبی، مراکش و تونس)، به وال استریت ژورنال گفت: افریقای شمالی به دلیل خطرات سیاسی، خواه مربوط به ناامنی یا بوروکراسی، در توسعه پتانسیل خود بسیار کند عمل کرده است.
جف پورتر افزود: از آنجا که اروپا فوراً به دنبال جایگزینی برای انرژی روسیه است، “الان بهترین فرصت برای این کار است”.
انتظار می رود الجزایر ۷۰۷ تریلیون فوت مکعب گاز طبیعی در تآسیسات شیل که سومین تآسیسات بزرگ در جهان پس از چین و آرژانتین است، داشته باشد.
لیبی حدود ۱.۵ تریلیون متر مکعب گاز طبیعی یعنی حدود ۵۳ تریلیون فوت مکعب دارد. اینها مطمئنا در شرایطی که تقاضای اروپا علیرغم اصرار اتحادیه اروپا بر کاهش وابستگی به هیدروکربن ها در کوتاه مدت، به تازگی افزایش یافته است، ارزش سرمایه گذاری شرکت های بزرگی همچون شورون، انی و هالیبرتون را دارند.
این تصمیم قطعا به قوت خود باقی است چرا که اتحادیه اروپا در ماه های گذشته مشغول تهیه پیش نویس قانونی در این زمینه نیز بوده است. با این حال، اکنون که این بلوک متوجه شده برای بقای خود به هیدروکربن نیاز دارد، ممکن است آمادگی درک این را داشته باشد که نمی تواند بدون ارائه چیزی در ازای آن، کشورها را مجبور به تولید گاز بیشتری کند.
ایتالیا این قضیه را درک کرده است، از این رو با شرکت ملی نفت لیبی معامله کرد. به نظر می رسد که شرکت های بزرگ ایالات متحده نیز به این موضوع پی بردهاند و در حال شرط بندی بر سر آفریقای شمالی هستند. شانس اروپا برای برد این شرط بندی کاملاً مناسب است چون از قبل می داند که نمی تواند تنها با LNG امریکا دوام بیاورد.
اختصاصی بازار نفت گاز پتروشیمی
منبع: وال استریت ژورنال
دیدگاه خود را ثبت کنید
تمایل دارید در گفتگوها شرکت کنید؟در گفتگو ها شرکت کنید.